آرمان ،تراکتور و هویت

به گزارش آوای تبریز،  آرمان ها نمادین ترین بخش هویت هر انسانی است . درست تر اگر بگوئیم نمادین ترین بخش هویت یک جامعه . آرمان ها دو بخش دارند یکی بعد تخیلی آنها (یعنی نقطه یا موقعیت یا موضعی که انسان برای در آنجا ایستادن، ارزشی قایل است و آنجا را مطلوب خود تصور مینماید .بعد دیگر آرمان ، بازسازی یک روایت از خود از طریق بازتعریف نمادین خود است. کما اینکه آرمان توسط فرد(سوژه) یک نقطه تخیلی یا حتی فیزیکال تصور می شود که فرد با توسل به آن هر لحظه وجود خود را به وجود آن پیوند می زند . از آن انرژی می گیرد و برای ادامه راه خود توشه بر می دارد . در بعد اجتماعی آن نیز ، باید گفت :وقتی تفاوت ها ذیل یک مفهوم رنگ می بازد ، آنجا یک هویت جمعی فراگیر شکل میگیرد که این وحدت و هویت جمعی فراگیر هم در یک بستر عقلانی و هم در یک بستر کنش عاطفی و هیجانی حلول می یابد. اینجا جزء ها در یک کل حل میشوند و یک روح جمعی ظهور می یابد. گو اینکه همه افراد از خود عبور کرده اند و خود را فراموش می کنند تا آن کل به منصه ظهور برسد. این نقطه همان جایی است که علما آن را از امر خصوصی به امر عمومی رسیدن خطاب میکنند. امری که متعلق به همه است اما اختصاصا متعلق به هیچ فردی نیست. هیچ احد الناسی ! این روح برای همه است ، خودش شخصیت می یابد و نهایتا تبدیل به آرمان میشود. مثال بارز آرمان ها ،خود مفهوم تیم تراکتور است حالا مرور کنیم تا ببینیم تراکتور چطور عمل میکند. ورزشگاه مملو از جمعیت یک صد هزار نفری میشود که همگی یک هویت زبانی و فرهنگی مشخص دارند. در بدو و ورد و شکل گیری آن کل ، تفاوت پوشش ها ، طبقات ، عناوین ، بعدها در آینده (زن و مرد!) اینجا خود مفهوم تراکتور (به تعبیر لکان، فانتزی تیم تراکتور) که از پیش شکل گرفته است ، شعارها را خلق میکند . بارزترین آنها یاشاسین آذربایجان . این شعار میشود نمادی از یک حس همذات پنداری همه تماشاچیان با فرهنگ و تاریخ و هویت دینی و بومی خود . اینجا دیگر هیچ نیرویی جز تعامل و یا اصطلاحا دیالکتیک بین نیروی هویت ، و نیروی تغلب (استیلا یا برتری جوئی نسبت به حریف ) همان آرمان مفهوم تراکتور را بازتولید میکند .شحصیت فرد نیز در این اشتداد نیروها و برهم کنش آنها پرداخته میشود . بی اغراق باید گفت فریادها و شعارهای شگرف استادیوم ، دقیقا آرمان خواهی است . خواستن و مطالبه امری که برای همه است و نه تنها فردی بلکه طبقاتی هم نیست . واین چنین است که این صدای مهیب هم خود را در دل یک روح متجلی میکند و هم موجب بازتولید آن در افراد میشود. سوت پایان بازی دقیقا لحظه شروع بازتولید روح و آرمان خواهی جمعی در استادیوم است. طرفه اینکه اسم رمز این آرمان نه کلمه تراکتور بل کلمه آذربایجان است. و این آرمان بی طبقه شور یک زندگی است.