به گزارش آوای تبریز، این روزها بحث افزایش ظرفیت استادیوم یادگار امام تبریز دوباره بالا گرفته؛ پیشنهادی که شاید در نگاه اول جذاب باشد، اما آیا فقط افزودن چند هزار صندلی بیکیفیت میتواند مشکلات ورزشگاه سهند را حل کند؟ انگار فکر میکنند با اضافه کردن چند صندلی، صفهای هواداران میلیونی تراکتور برای ورود به ورزشگاه تشکیل میشود! در حالیکه سوال اصلی این است: این ورزشگاه چه زمانی استانداردهای بینالمللی را خواهد گرفت؟!
واقعیت این است که ورزشگاه ما سالهاست زیر بار مشکلات اساسی خم شده؛ سرویسهای بهداشتیای که بیشتر شبیه معماهای ترسناکاند، سکوهای فرسوده و صندلیهایی که نشستن رویشان به یک ماجراجویی تبدیل شده است. برای همین بهتر است به جای آنکه با افزایش ظرفیت به دردسرهای هواداران بیافزایید، اول سرویسهای بهداشتی را تعمیر کنند، قبل از اینکه هواداران از رفتن به آنجا مثل شرکت در یک ماموریت اکتشافی وحشتناک یاد کنند. سکوهای ترکخورده و فرسوده را بازسازی کنند و صندلیهایی نصب کنند که آدم دلش بخواهد رویشان بنشیند، نه اینکه با هر بار نشستن احساس کند روی صحنه یک مسابقه تعادل قرار گرفته است.
چمن استادیوم هم سالهاست موضوع وعده و وعید است؛ نزدیک دو سال یا بیشتر است که حرف تعویض چمن بهجایی نرسیده. اگر قرار است تراکتور در لیگ نخبگان آسیا بازی کند، حداقل باید زمین بازیاش آماده و هموار باشد. چمن ضعیف و ناهموار، قاتل هنرنمایی بازیکنان است و قطعاً باعث شرمندگی ما در آسیا خواهد شد.
فقط ظرفیت نیست که مهم است، امکانات هم همانقدر اهمیت دارد. فوتبال فقط بازی نیست؛ تجربه هوادار از حضور و لذت در ورزشگاه است. دسترسی آسان و ایمن، سرویسهای بهداشتی تمیز، کافه و امکانات رفاهی استاندارد، همه بخشی از کیفیت حضور در ورزشگاهاند. وقتی هوادار مجبور است وسط باران و باد روی سکوهای زنگزده بنشیند و دستشوییها شبیه صحنه فیلم ترسناک باشند، ترجیح میدهد بازی را از خانه تماشا کند.
پس لطفاً دست از وسواس افزایش ظرفیت بردارید و اول کیفیت را بهبود دهید. افزایش ظرفیت وقتی ارزش دارد که کیفیت همراهش باشد. اگر کیفیت یادگار امام به استانداردهای جهانی برسد، مطمئن باشید هر هفته هفتاد هزار نفر بیتوجه به باد و باران به ورزشگاه میآیند. وقت آن رسیده که ورزشگاه سهند (یادگار) را بهعنوان نماد فوتبال تبریز و آذربایجان، استادیومی مدرن و استاندارد ببینیم، نه فقط جایگاهی پر از صندلیهای بیکیفیت!
ثبت دیدگاه