به گزارش آوای تبریز، “هر هفته باید برای دیالیز به تبریز بروم. سفر ۲۰۰ کیلومتری با هزینه‌های زیاد برای من و خانواده‌ام خیلی سخت شده.” وقتی به مرکز درمانی اینجا می‌روم و می‌بینم که مراکز بهداشتی و درمانی که با هزینه‌های کلان ساخته شده، خالی از پزشک و تجهیزات هستند، به این فکر می‌کنم که آیا کسی به مشکلات ما توجه می‌کند؟ هیچ وقت فکر نمی‌کردم که در این شرایط مجبور بشم اینقدر برای درمان خودم سختی بکشم.اینها را محمود یکی از ساکنان شهرستان خداآفرین، که سال‌هاست از بیماری دیابت رنج می‌برد، در مورد مشکلات بهداشتی این منطقه می‌گوید.رضوانی، نماینده مردم شهرستان‌های کلیبر، خداآفرین و هوراند در مجلس شورای اسلامی، در سخنانی با انتقاد از وضعیت نابسامان مراکز درمانی در این مناطق، اعلام کرد که «آه و ناله بیماران محروم بر دوش مسئولان است» و خواستار رسیدگی فوری به این بحران شد.وی، مشکل اصلی را عدم تأمین نیروی انسانی متخصص و تجهیزات ضروری برای مراکز درمانی است عنوان کرد در حالی که هزینه‌های زیادی صرف ساخت این مراکز شده است در عین حال از مسئولان خواست که توجه بیشتری به این مناطق محروم داشته و برنامه‌های مشخصی برای حل مشکلات بهداشتی و درمانی ارائه دهند.بر اساس گزارش‌های منتشر شده، بیش از ۵۰ درصد از مراکز بهداشتی و درمانی در این شهرستان‌ها فاقد پزشک مستقر هستند. مراکزی که به‌منظور ارتقای دسترسی به خدمات درمانی با بودجه‌های کلان ساخته شده‌اند، حالا به ساختمان‌هایی خالی تبدیل شده‌اند که حتی یک پزشک متخصص نیز در آن‌ها حضور ندارد. این شرایط به‌ویژه برای بیماران نیازمند درمان‌های فوری یا تخصصی به یک معضل بزرگ تبدیل شده است.
مشکلات دسترسی به خدمات درمانی به‌ویژه برای بیماران دیالیزی و نیازمندان به درمان‌های تخصصی، در حال تبدیل شدن به یک مشکل جدی جدی و بغرنج است. مقامات محلی و نمایندگان مجلس بارها خواستار رسیدگی فوری به این بحران شده‌اند، اما تاکنون اقدامات مؤثری در جهت حل آن صورت نگرفته است.
بیماران در این مناطق برای دسترسی به پزشک متخصص باید مسافت‌های طولانی را طی کنند. برخی از آن‌ها مجبورند مسافت‌هایی تا ۲۰۰ کیلومتر را طی کرده و هزینه‌هایی بالغ بر یک میلیون تومان برای رفت‌وآمد به مراکز درمانی در شهرهای دیگر بپردازند. این وضعیت بار مالی سنگینی برای خانواده‌های کم‌درآمد به همراه داشته و سلامت بیماران را نیز در معرض خطر قرار داده است.وضعیت برای بیماران دیالیزی در این مناطق بحرانی‌تر است. شهرستان‌های خداآفرین و هوراند حتی فاقد یک تخت دیالیز هستند، به‌طوری که بیماران دیالیزی مجبورند برای دریافت درمان به مراکز دورتر سفر کنند. بسیاری از این بیماران تحت پوشش نهادهایی همچون کمیته امداد و بهزیستی هستند و توان مالی برای تأمین هزینه‌های اضافی درمانی را ندارند. برای آن‌ها، سفرهای طولانی به مراکز درمانی در شهرهای بزرگتر، نه تنها هزینه‌بر است، بلکه به دلیل شرایط خاص بیماری‌شان، خطرات جانی نیز به همراه دارد.
کارشناسان بهداشت و درمان نیز وضعیت موجود را ناشی از عدم برنامه‌ریزی صحیح و تخصیص منابع ناکافی می‌دانند. به گفته آن‌ها، در حالی که هزینه‌های کلانی برای ساخت مراکز درمانی در این مناطق صرف شده است، باید توجه بیشتری به تأمین نیروی انسانی متخصص و تجهیزات پزشکی مدرن می‌شد. این بحران نشان‌دهنده ناتوانی در بهره‌برداری مؤثر از منابع موجود و لزوم تغییر در رویکردهای مدیریتی است.
به اعتقاد کارشناسان، تخصیص منابع به‌صورت هدفمند به مناطق محروم و توجه به نیازهای بهداشتی این مناطق می‌تواند گامی مؤثر در کاهش نابرابری‌های اجتماعی و بهبود کیفیت خدمات بهداشتی در سراسر کشور باشد. اگرچه چالش‌های موجود قابل توجه هستند، اما با مدیریت صحیح و برنامه‌ریزی دقیق، شرایط بهداشتی در این مناطق می‌تواند بهبود یابد و دسترسی به خدمات درمانی برای مردم این مناطق تسهیل شود.در نهایت باید گفت؛ اینکه میلیاردها تومان صرف ساخت مراکز درمانی در این مناطق شده، اما بیماران هنوز در جستجوی پزشک و خدمات اولیه درمانی هستند، به‌وضوح نشان می‌دهد که در اولویت‌بندی منابع، نیازهای اساسی مردم نادیده گرفته شده‌اند. اکنون زمان آن است که این معضل به‌عنوان یک بحران واقعی در نظر گرفته شود و نه تنها زیرساخت‌ها، بلکه نیروی انسانی و تجهیزات مورد نیاز نیز به‌طور جدی تامین شوند.
ثبت دیدگاه