به گزارش آوای تبریز،فیروز عابدی: مربیان خارجی تیم سرخپوش خطه آذربایجان بعد از تونی پرتقالی، جان توشاک، جورج لیکنز، زوانیر سولدو و حتی دنیزلی و در آخر قربان بردیف، هیچ وقت در تراکتور موفق به کسب نتایج رضایت بخش و باثبات نشده بودند ،چرا که هرکدام بنابه دلایلی اعم از فسخ یک طرفه، اخراج های زود هنگام یا استعفا از این تیم کنار رفتند.
فوتبال روان و شناور و پرس از خط دفاعی حریف و دوندگی بالا تا دقیقه نود شاخصه تیم خمز می باشد. این تاکتیک بیشتر شبیه تاکتیک تونی اولیویرا بود که تیمش با حفظ توپ بالا و پرس، پاس های کوتاه و تک ضرب نزدیک دروازه حریف می شد.
تونی که در تبریز محبوبیت بالایی داشت با عکس العمل های منحصر بفرد خود از اتمسفر این شهر و این هوادار باخبر بود و بخاطر همین موضوع شدیدا به تیمش تعصب داشت.
حال خمز اسپانیایی با شباهت های زیاد ذهن ها را به تونی سوق می دهد. پاکوخمز از لحاظ اخلاقی و فنی شباهت زیادی به تونی پرتقالی دارد، به طوری که در تبریز حالا حالا تسلیم تیمی نمی شود و در بازی های خارج از خانه فوتبال با برنامه و با فلسفه ای را به نمایش می گذارد.
جنب و جوش و عکس العلمل های لب خط، شور و حرکات خاصش را چه داخل زمین وچه بر روی سکو انتقال می دهد.
هواداران تراکتور که آخرین شادی غم انگیز و شور حرارت واقعیشان را با یک مربی خارجی و با نتایج درخشان را در جمعه سیاه سال ۹۴ تجربه کرده اند را اکنون بعداز ۷ سال با پاکو تجربه می کنند.
انتهای پیام/
ثبت دیدگاه