به گزارش آوای تبریز، طبق آمار سازمان بهداشت جهانی(who) حدود ۴۵ میلیون نفر نابینا در دنیا زندگی می‌کنند که هر ساله تا ۲ میلیون نفر به این آمار افزوده می‌شود، بینایی نقش بسیار مهمی در زندگی انسان‌ها دارد از این رو نابینایی و کم بینایی آسیب‌های شدیدی به زندگی فرد وارد کرده و مشکلات اجتماعی و فردی را سبب می شود.
یادگیری مهارت‌های اجتماعی و ایجاد زمینه‌های مناسب برای تحصیل و داشتن شغل مناسب به حضور پررنگ آنها در جامعه و کاستن مشکلات اجتماعی منجر می شود، در این میان برخی از سازمان‌های دولتی و غیردولتی از جمله سازمان بهزیستی و شهرداری‌ها موظف به ایجاد برخی امکانات اولیه رفاهی برای معلولان نابینا بوده و بهزیستی نیز موظف است جذب نابینایانی که تخصص و مهارت لازم را دارند در دستگاه های دولتی پیگیری کند.
همچنین شهرداری‌ها موظف به ایجاد فضای مناسب در اماکن عمومی برای تسهیل رفت و آمد معلولان و نابینایان بوده و این مناسب سازی محیط، موجب استقلال این افراد شده و سلامت روحی و روانی افراد معلول جامعه را فراهم می‌کند و همین موضوع زمینه پیشرفت این گروه از افراد جامعه را فراهم می کند.
برای درک بهتر موضوع و همچنین قرارگرفتن در جریان مشکلات نابینایان و کم بینایان، به سراغ چند تن از آنها رفتیم تا مشکلات را از زبان خود آنها شنوا باشیم.
نادیده گرفتن حق سه درصدی استخدام توانجویان، حضور آنها را در جامعه کمرنگ می کند
مهدی طالعی دانشجوی رشته مشاوره دانشگاه آزاد تبریز و تنها ورزشکار فوتبالیست نابینای استان که سه سال است که وارد تیم ملی شده و چند مقام کشور کسب کرده است یکی از نابینایانی است که در باره مشکلات خود و همنوعانش توضیح می دهد.
وی در گفت و گو با ایرنا، سختی رفت و آمد در شهر و اشتغال را مهم ترین مشکل این قشر عنوان کرد و افزود: متاسفانه حق سه درصدی استخدام معلولان در دستگاه ها رعایت نمی شود و این امر مانع حضور پررنگ آنها در جامعه شده است.
طالعی ادامه داد: داشتن شغل مناسب حداقل درخواستی است که منجر به نجات افراد معلول می‌شود و رعایت حقوق آنها، حداقل‌ترین کاری است که مساعدت مسئولین جامعه را می‌طلبد.
دستگاه ها تمایلی به جذب توانجویان نابینا ندارند
رضا حسینی دیگر نابینای متولد بهمن ۱۳۷۷ فارغ التحصیل رشته کارشناسی رشته آی تی ( فناوری اطلاعات ) دانشگاه آزاد تبریز که در استودیوی موسسه بصیر مشغول به فعالیت است، در باره عمده مشکلات این قشر گفت: بعد از انجام دوره دبیرستان وارد دانشگاه شدم نخستین نابینای پذیرفته شده در رشته آی تی دانشگاه آزاد تبریز بودم، در بدو ورود به دانشگاه اولین مشکلی که با آن مواجه شدم نبود علائم مناسب برای تردد در محوطه دانشگاه بود و نبود کتب دانشگاهی ویژه نابینایان یکی دیگر از مشکلاتی بود که با آن در دانشگاه روبرو شدم.
وی ادامه داد: مشکلات جدی‌تر دیگری نیز پیش رویم بود مثل آشنا نبودن اساتید به برنامه‌های صفحه خوان مانیتورها که صدای آن موجب اذیت اساتید می‌شد و عدم آشنایی اساتید به روش تدریس برای افراد نابینا که علاوه بر سردرگمی آنها موجب می‌شد ما نیز نتوانیم از محیط کلاس و تدریس اساتید بهره کافی را ببریم.
حسینی افزود: با مرور زمان و پس از آشنایی آنها با معلولیت بنده، شرایط را طوری ایجاد کردند که من نیز بتوانم از حضور در کلاس‌های درسی بهره‌مند شوم.
وی در مورد اشتغال بعد از تحصیل، گفت: بعد از اتمام تحصیلات در هیچ ارگان دولتی و غیردولتی نتوانستم شغل مناسب برای خود داشته باشم با هر بار قبولی در آزمون استخدامی، متاسفانه با مانع مصاحبه تخصصی یا کمیسیون پزشکی مواجه می شدم و نهادهای خصوصی هم ترجیح می‌دهند از افراد نابینا استفاده نکنند.
وی بیان کرد: برخی دستگاه ها نامه‌ها و درخواست‌های افراد نابینا و معلول را به روسای ادارات ارجاع نمی‌دهند و در زمان پیگیری، اعلام می کردند که نامه مفقود شده است و با این بهانه، استخدام منتفی می شد.
حسینی افزود: همه این عوامل منجر به بی‌اعتمادی و عدم اعتماد به نفس افراد معلول می‌شود که این مسائل نیاز به کارشناسی اساسی و رسیدگی مسئولان مربوط دارد.
وی گفت: البته پذیرش نابینایان در جامعه نسبت به قبل بهتر شده است اما همچنان جای پیشرفت و پذیرش وجود دارد، متاسفانه برخی خانواده‌ها با ناتوان خواندن فرزندانشان در امر اشتغال و تحصیل، مانع بزرگی در مسیر پیشرفت آنها می شوند که به نظرم فرهنگ سازی را باید از سطح خانواده‌ها شروع کرد.
ثبت دیدگاه