به گزارش آوای تبریز، در واقع، برچسب زدن “ضایعات” بر روی یک سری از اقلام به معنای بی‌اعتبار کردن ارزش و پایان‌بخشی به نقش مفید آنها در یک اقتصاد خطی سنتی است. در حالی که ممکن است بتوان حیات جدیدی به کالبد به ظاهر مرده آنها بخشید. این تغییر دیدگاه در مورد ضایعات به معنای باز کردن ذهن ما برای فرصتی است که حاصل از فراوانی زباله ها در شهرهای امروزی است. امروزه طراحان و معماران نه تنها می توانند اشیاء دور ریخته‌شده را به‌طور مؤثر بازیابی کنند، بلکه آنها را با ارزش جلوه داده و از طریق مراقبت دقیق‌شان، معنا و ارزش جدیدی به آنها ببخشند.
به عنوان مثال، در سیاتل آمریکا، طراح و هنرمند کره‌ای، جی سائه جونگ او، وسایل دور ریختنی خانه را می‌گیرد و آنها را به صندلی‌های زینتی با روکش چرم تبدیل می‌کند. مجموعه “صندلی نجات” او از میل به جلب توجه مردم به بدی فرهنگ مصرفِ یکبار متولد شد.
فرآیند او شامل جمع‌آوری اقلام رها شده و مونتاژ آنها به شکل‌های جدید است که با طناب‌های چرمی به هم وصل می‌شوند. این اشیاء که توسط چرم پوشانده شده‌اند، با ترکیب شدن به یکدیگر شکل جدیدی به خود می‌گیرند و قطعات پیچیده ای را ایجاد می‌کنند که بین مبلمان و مجسمه وجود دارد.
جی سائه جونگ اوه می‌گوید: “منبع الهام من در اشیاء روزمره ای است که در زندگی ما هستند. علیرغم زندگی در محاصره اشیاء بسیار، ما اغلب ارزش آنها را درک نمی‌کنیم و دائماً در جستجوی چیزهای جدید غرق می شویم. ”
در بنگلور هند، یک استودیوی طراحی داخلی با نام Multitude of Sins با استفاده از کمتر از ۱۰ درصد مواد جدید و ۹۰ درصد اقلام دورریختنی، فضای داخلی رستوران را طراحی کرد. این پروژه ۲,۱۳۴ فوت مربعی به سفارش جامعه هنری “سیرک خلاق بنگلور” در سال ۲۰۲۱ تکمیل شد. این استودیو از طریق یک فرآیند متعارف، مبلمان و تاسیسات هنری را تقریباً به طور کامل از اقلام اهدایی در سطح شهر، بازارها و محوطه‌های زباله و اسقاط ساخت. فرآیند طراحی آنها به شدت به آنچه در منابع دور ریخته شده شهر در دسترس بود، متکی بود، که منجر به مجموعه ای متمایز از رنگ‌ها و بافت‌ها شد.
طاق‌های ورودی از ضایعات فلزی ساخته و با رنگ سبز آبی پوشانده شده‌اند، در حالی که در ساخت لوسترها به طرز ماهرانه‌ای از زنجیر دوچرخه و براده‌های فلزی استفاده شده است. چراغ‌های جلوی وسایل نقلیه ارتقا یافته و به عنوان وسایل روشنایی تغییر کاربری داده شدند و کفپوش از نمونه‌های کفپوش دور ریخته شده تشکیل شده است. کلاژ تکه‌ای از نمونه‌های کاغذ دیواری دور ریخته شده، پس‌زمینه‌ای چشم نواز برای پیشخوان غذا ایجاد می‌کند.
مثال سوم مرکز ضایعات صفر ژاپن استکه توسط هیروشی ناکامورا طراحی شده است و روش‌های مصرف ما را هم از طریق برنامه های خود و هم از طریق زیبایی‌شناسی به چالش می‌کشد. نمای این مرکز که در کامیکاتزو ژاپن قرار دارد، کلاژی از ۷۰۰ پنجره است که توسط جامعه محلی اهدا شده است. نمای داخلی و خارجی ساختمان شامل مجموعه ای از اقلام استفاده شده و چوب سرو محلی است.
معماران این مرکز فرآیند دقیق طراحی خود را شرح دادند. آنها از نزدیک با شهر و داوطلبان کار کردند و هر یک از ۷۰۰ پنجره را اندازه گرفتند و به ضخامت شیشه و تعمیرات لازم پی بردند. این اندازه‌گیری‌ها عیب‌ها و ناهمگونی‌های موجود در میان آنها را نشان داد و در حالی که برای بیشتر موارد، بی‌نظمی اقلام نامطلوب تلقی می‌شود، معماران تصمیم گرفتند که از نقص آنها به عنوان فرصت استفاده کنند.
“بیشتر کنده ها، اتصالات، مبلمان و سایر مواد مورد استفاده در این پروژه ناهمگون هستند. در اقتصاد تولید و مصرف انبوه، مواد ناهگون ناپسند و زشت و ناقص تلقی می‌شوند، زیرا بسته‌بندی، بارگیری و کنترل و تضمین کیفیت آنها دشوار است. بنابراین، در حالیکه زباله ها به شرط وجود یکنواختی در آنها راحت‌تر استفاده می‌شوند و آنهایی که خارج از مشخصات هستند دور ریخته می‌شوند، در این پروژه خاص، اشکال ناهموار به عنوان یک ویژگی منحصر به فرد شی در نظر گرفته شده و با شکل ناهموار آن با محبت رفتار شد، چرا که به نظر طراحان، این کار به مرکز زباله صفر کامیکاتسو شخصیت زیادی می‌بخشد.
رشته معماری دارای پتانسیل گسترده‌ای برای کشف جهت های زیبایی شناختی جدید و انواع زیبایی با استفاده از مواد دور ریخته شده در اختیار ما قرار می‌دهد. با کار کردن با موارد ناهموار، متفاوت و قدیمی، می‌توان به قالب‌ها و محصولاتی با زیبایی‌شناسی جدید دست یافت که می تواند به ما کمک کند تا رابطه خود را با زباله‌ها دوباره ارزیابی کنیم و زندگی جدیدی به این دورانداخته‌شده‌ها ببخشیم و علاوه بر کمک به پیشبرد اهداف اقتصاد چرخشی، از زیبایی خلق یک اثر زیبا از عنصر به ظاهر نازیبا لذت ببریم.
ثبت دیدگاه