به گزارش آوای تبریز، در روزگاری که واژه «برده‌داری» دیگر نباید معنایی در جامعه مدرن داشته باشد، برخی مشاغل در پوشش شغل‌های خدماتی و فروش، به‌گونه‌ای از استثمار سیستماتیک بدل شده‌اند، از جمله این مشاغل فروشندگی هست.
بدین منظور خبرنگار یازاکو با چند تن از فروشندگان تبریز مصاحبه نموده است. مشروح گفت و‌گو در ذیل آمده است.
خانم احمدی، یکی از فروشندگان باسابقه در تبریز، در گفت‌وگو با خبرنگار یازاکو گفت:از ساعت ۱۰ صبح تا ۸ شب، بدون وقفه در مغازه مشغول به کار هستم. با تمام این فشار و ساعات طولانی، تنها ۸ میلیون تومان حقوق دریافت می‌کنم. تقریباً در تمام فروشگاه‌هایی که برای کار مراجعه کرده‌ام، دستمزدها بسیار پایین است.
وی با اشاره به نبود امنیت شغلی و شرایط سخت کاری افزود: هیچ مزایای بیمه‌ای یا مرخصی مشخصی نداریم. گاهی حتی وقت غذا خوردن هم پیدا نمی‌کنم.
حضور تا پاسی از شب و دریافت مبلغی ناچیز
خانم محسنی نیز که در یکی از مانتوفروشی‌های مشهور تبریز کار می‌کند، از شرایط مشابهی خبر می‌دهد: از ساعت ۳ بعدازظهر تا ۱۱ شب یک‌سره مشغول فروشندگی هستم. حقوقم ۸ میلیون تومان است، به اضافه یک میلیون پاداش و هزینه سرویس شب. اما با این ساعات طولانی، عملاً هیچ وقتی برای زندگی شخصی باقی نمی‌ماند.
او می‌گوید با وجود برند بودن فروشگاه، انتظار می‌رفت شرایط بهتری داشته باشد: کارفرماها از کارمندان انتظارات حداکثری دارند، اما فقط حاض رهستند حداقل پرداخت را داشته باشند.
افزایش هزینه‌های زندگی، دستمزدهای پایین و ساعات کاری طاقت‌فرسا در مشاغل خدماتی، به‌ویژه فروشندگی، یادآور شکل تازه‌ای از بهره‌کشی است که هرچند در ظاهر قانونی جلوه می‌کند، اما در باطن، تداعی‌گر نوعی از برده‌داری نوین است؛ بردگی بی‌زنجیر اما با هزار بند ناپیدا.
ثبت دیدگاه